Roadtrip West USA: DAG 10: MESA VERDE

Hello

Vandaag op het programma: Mesa Verde en in de namiddag Arches. We begonnen zoals steeds vroeg aan onze dag met de bedoeling zoveel mogelijk te kunnen zien. Onze auto hadden we vlak voor de kamer geparkeerd zodat we ’s morgens na onze offroad ervaring eens in het licht konden kijken hoe hij het ervan af gebracht had. Vol met modder, insecten en andere smurrie maar geen permanente schade :) Goedgezind vertrokken we naar onze eerste wandeling van de dag. Een 2-tal kilometer door de canyon naar een overgebleven nederzetting in de bergwand.

Althans dat was de bedoeling, eenmaal aangekomen en halverwege stond een barricade en bord met de mededeling dat deze pas vanaf 9u beschikbaar voor het publiek was. Daar stonden we dan 3 kwartier te vroeg… We besloten met de auto 2 uitzichtpunten verder in het park te gaan bekijken en later terug te komen. Op onze 2 stops konden we in de verte reeds een blik werken op de overkant van de canyon met daar een aantal vormen in de rotswanden die wat weg hadden van huizen.

Iets na 9 stonden we weer paraat aan de wandeling naar Spruce Tree House. Onderweg kwamen we nog een vrolijke boswachter tegen die ons een wilde turkey aanwees. Natasja was onmiddellijk in Thanksgiving mood. Helaas is het verboden vuur te stoken in het park en hadden we net daarvoor ontbeten. Geen turkey for dinner dus :).

Na wat kronkelpaadjes te hebben afgelopen, de bodem van de canyon bereikt te hebben en weer naar boven langs de andere kant kwamen we aan onze bestemming. Een heus vakantiepark avant la lettre gemaakt tegen de rotswand. De ideale plaats voor een gemeenschap tot 60 personen wist een gids ons te vertellen. Alles was voorzien van huizen met meerdere verdiepingen, een centrale vuurplaats en een gat in de grond dat dienst deed als koelkast ? Dat of een historische beerput, best niet te lang bij stilstaan. We namen de nodige foto’s en volgden het pad dat ons met de nodige bochten weer boven bracht.

Terug boven op de parking stapten we in de auto en begonnen we aan de rit naar onze volgende slaapplaats: Moab met het nabijgelegen Arches. Onderweg stopten we nog aan 1 uitzichtpunt waar nog enkele caravans met de afmetingen van een grote gezinswoning geparkeerd stonden. Kwestie van niet teveel aan comfort in te boeten tijdens het kamperen. De rit uit het park duurde ongeveer 30 minuten en was een pak aangenamer nu het licht was.

De rest van de rit zou nog ongeveer 2u 30min duren en ons naar de volgende staat brengen: Utah. We reden rustig voort en stopten nog eenmaal aan een uitzichtpunt naast de autostrade. Met naast bedoel ik dan ook letterlijk naast, je zou het ook de pechstrook kunnen noemen. Aangezien het aangegeven was als rustpunt moest het wel ok zijn om hier te stoppen dachten we. Hier bleek dat Antwerpenaars maar weer eens de trend zetten. Na ons stopte de ene na de andere auto vol met ouderlingen, enthousiaste kinderen en oversociale Amerikanen. Het zag er natuurlijk wel gezellig uit met onze koelbox en campingstoeltjes daar.

Rond 2u draaiden we de parking van het super 8 motel op. Aan de balie bleek dat we nog iets te vroeg waren en dat ze nog geen kamers beschikbaar hadden. Op de vraag waar de toiletten waren kwamen ze met het antwoord dat er geen waren buiten op de kamers. En aan de overkant van de baan bij een lokale Denny’s. Beetje raar… We besloten dan maar al eens in Arches op verkenning te gaan en een carwash te zoeken. De ingang van Arches ligt net buiten het stadje dus we stonden quasi onmiddellijk aan het visitor center klaar om het park te gaan verkennen.

Vlak na het binnenrijden reden we al vrij steil naar boven. De toon was al onmiddellijk gezet. Aan de top van de eerste helling konden we een eerste keer in het rond kijken. Prachtig park ! En in niets gelijkend op de vorige parken die we al hadden gezien. Een aaneenschakelingen van kleuren van terracotta, rood tot degoutantbuurland-oranje. We besloten om met de zwaarste wandeling (+/- 5 miles) te beginnen. Deze zou ons naar delicate arch brengen. Een gigantische boog die eigenlijk meer een poort naar de afgrond was. Voor deze wandeling trekken de meeste wandelaars een 2 tot 3 uur uit. Het is dan maar 5 miles maar meer als de helft van deze zijn horizontaal naar boven zonder wandelpad. We sproken af op ons eigen tempo naar boven te gaan en Natasja nam het fototoestel om af en toe de omgeving te fotograferen. Ik liep wat verder en hield af en toe halt om te kijken of ze nog in de buurt was. Ze klampte moedig aan :) Op sommige stukken liep je helemaal alleen dus was het af en toe zoeken naar het juiste pad.

Eenmaal boven aangekomen werden we beloond met een spectaculair zicht. De boog was niet alleen gigantisch hij stond ook helemaal alleen afgetekend in het landschap. De zware wandeling was onmiddellijk vergeten. We waren helaas niet alleen dus moesten we even wachten om de verplichte foto’s te trekken. Op de terugweg naar beneden kwamen we nog een Aziatisch koppel tegen vlak bij een stukje rots waar je na enkele meters omhoog te klimmen in de binnenkant van een arch terechtkwam. Ik en Konichi-pa vatten de wandeling samen aan, blijkbaar niet naar de zin van Konichi-ma. Uit haar strot kwam een volume aan decibels dat zelfs de mainstage van Tomorrowland deed verbleken. Daar er niet spontaan een advocate op de proppen kwam met klachten over geluidshinder deden we maar wat iedereen in die situatie zou doen. We begonnen op dezelfde toon een fascinerend gesprek over het eten van thuis dat we wat misten. JAAAAH ZONE GOEIE SPAGHETTI MET PIKANTE SAUS ZOU ER TOCH INGAAN ZE. Natasja had moeite om haar lach in te houden maar had nog wat last van haar bijna gesprongen trommelvlies. Konichi-ma had de boodschap nog niet echt door toen we ze achterlieten op het pad. Gezellig volk die Aziaten. Onderweg naar beneden verzekerden we nog enkele uitgedroogde zombies dat het echt nog maar 15 min naar boven was en dat het uitzicht zeker de moeite was.

Terug op weg naar het hotel stopten we eerst bij de carwash en daarna bij Wendy’s. We dachten beiden dat deze keten vergelijkbaar was met Denny’s. Bleek dat we in een propere versie van de Quick terecht waren gekomen :). De positieve kant was dat we snel en goedkoop bediend waren en er plaats genoeg was. Het eten was best lekker en de kip smaakte zelfs naar echte kip.

Moe en voldaan trokken we naar ons hotel waar een zéér enthousiaste medewerker ons incheckte. Natasja vond het zelfs wat creepy… Persoonlijk vond ik dat hij wel wat weg had van een pastoor losgelaten in een kinderdagverblijf zonder supervisie… Anyway we waren moe en hadden nood aan een douche. Eenmaal op de kamer kwamen we tot de vaststelling dat we onze laptoptas nergens zagen! In de auto ? Nee toch niet. Nog eens tussen de koffers gekeken met hetzelfde resultaat, noppes! Lichte paniek begon zich te vormen in onze vermoeide bovenkamers. We hadden hem deze ochtend toch zeker meegenomen ? Het dagelijkse ritueel van in en uitchecken begon ons parten te spelen. We besloten aan de receptie te vragen of we de telefoon konden gebruiken om naar ons vorige hotel te bellen.

Het vervolg lees je morgen in weer een spannend blogbericht !

DUM – DUM – DUM - DUUUUUM

Michael