Vandaag was echt een fantastische dag! We hebben weer rustig
op de kamer ontbeten omdat het motel geen ontbijt voorzag. Maar geen nood, wij
hebben bokes!
Rond een uur of 8 waren we weer uitgecheckt en op weg naar
onze bestemming van vandaag, Zion National Park! De GPS gaf aan dat het een
kleine 2uur rijden zou zijn. We zijn al meer gewoon =)
En inderdaad, 2 uurtjes en een tankstop later kwamen we aan
in Zion NP. We lieten onze pas zien en kregen het gebruikelijk gazetje en
informatiebrochure van het park in handen. In die brochure geven ze informatie
over de verschillende wandelingen en activiteiten. Ik had thuis al opgezocht
welke wandeling ik wou doen, en het is Angels Landing geworden! Ik had enkele
GoPro filmpjes gezien op youtube en was direct verkocht. Een zware lange
wandeling omhoog met een soort touwen parcous om tot op de top te geraken. En
dat allemaal langs een klif van een berg met geen beveiliging!
Dus ik zocht meer info in het krantje over de wandeling. Het
zou gaan om 9km in totaal (omhoog en omlaag) en je zou er zeker 4uur voor
moeten uitrekken omdat het zo steil is. Michael en ik zagen het al helemaal
zitten =)
Voordat we zover waren moesten we eerst nog met de auto door
de Mnt Carmel tunnel, die toegang geeft tot het park. Deze tunnel is redelijk
smal en er mag dus enkel eenrichtingsverkeer door. We moesten een 10 minuutjes
wachten en toen mocht onze stoet vertrekken. Maar eens je door de tunnel bent
wordt je aangenaam verrast door het uitzicht. Mooie hoge bergen en rotsen en
heel veel groen ertussen. Just the way we likei t!
We vervolgden onze weg naar de parking aan het visitor
center. Daar namen we ook de shuttlebus want in het park zelf mag je niet
rijden met de auto. De shuttlebus brengt je tot aan verschillende startpunten
van wandelingen. Erg goed geregeld allemaal en een pak beter voor het milieu.
Geen vervuilende auto’s en ze moeten geen gigantische parkingen doorheen het
park beginnen aanleggen.
De shuttles komen elke 10 minuten, dus in no time zaten we
op de bus naar ons vertrek punt.
Het was ondertussen 11u30 en het begon warm te worden… En wij, de zotten, gingen beginnen aan een
zware wandeling…
Het begin van de wandeling is misleidend, de eerste 10
minuten is de wandeling vrij vlak en onder de bomen. Maar dan gaat het fors
omhoog en zigzaggend de berg op (zie de foto’s voor betere uitleg).
In de warmte was dit echt zwaar. Na ongeveer een half uur
kwamen we op een stuk pad dat in de schaduw lag en iets minder steil omhoog
ging. Het gedacht dat we in totaal 4.5km omhoog gingen wandelen was echt
ontmoedigend. Maar we hielden een goed tempo en stap voor stap gingen we er
geraken. Onderweg kom je dan allemaal mensen tegen die al op hun terugweg waren
en vriendelijk ‘hello, how are you’ zeggen… Ik kon niet meer doen dan mijn duim
opsteken. Hier ging ik mijn zuurstof niet aan verspillen =)
We kwamen uiteindelijk aan de verticale trappen, dit was een
echte kuitenbijter. Maar de kadans zat goed, dus we gingen door. En na deze
beproeving zaten we op Scout’s Lookout. Dit is een vertrekpunt voor 2
verschillende wandelingen. Angels Landing
en West Rim. Wij gingen voor Angels Landing natuurlijk. Het uitzicht van
Scouts Lookout was al super ik kon me alleen maar inbeelden hoe fantastisch het
helemaal aan de top zou zijn. Na een korte stop voor drinken en powerfood
(bokes) gingen we door. Hier begon het kettinggedeelte. Ik vond het al meteen
spannend. Mijn sportschoenen hebben niet de beste grip op die stenen en de
ketting waggelde nogal heen en weer. Maar Michael klom achter me en gaf me een
zetje als ik ergens niet op geraakte. Lief hé! Zeker omdat hij op dit punt
zowel de zware rugzak en de fototas droeg! Mijn berggeitje <3
Het meeste enge aan dit stuk vond ik dat het een
tweerichtingsverkeer was. Dus langs het supersmalle rotspaadje met een ketting
als enige beveiliging, moest zoveel iedereen omhoog als naar beneden. Maar
iedereen was heel vriendelijk en lieten elkaar de ruimte om voorzichtig te
passeren en hielpen zelfs als je er ergens niet op of af geraakte.
Na ongeveer 45minuten klauteren op dit enge stuk bereikten
we de top! En man, wat was het die 5 hartinfarcten waard! Het uitzicht was
subliem! Ik had wel enkele minuten nodig om op adem te raken, want het 2uur
omhoog klimmen kruipt niet in je koude kleren. We namen enkele foto’s, dronken
veel water en aten nog een koekje. Nadat we nog wat van het uitzicht hadden
genoten begonnen we aan onze rit naar beneden. Dit was misschien nog wel het
griezeligste van allemaal. Want nu moest je sommige stukjes naar beneden
springen en zoeken naar goede plekjes om je voeten te plaatsen. De rest van de wandeling naar beneden was
aangenamer dan naar boven. Maar bedenk je, 4.5km naar beneden voel je toch ook
in je knieën en bovenbenen. Al was dit wel een fijner gevoel dan het naar boven
wandelen. Op onze wandeling naar beneden raakten we ook aan de praat met een
Amerikaans koppel dat iets achter ons liep in de heenweg. Ze waren van Brooklyn
afkomstig en konden ons New York erg aanraden.. Staat genoteerd! Ze waren erg
goedlachs, was ons op weg naar boven ook al opgevallen. De vrouw sprak ook
enorm goed Frans en kenden wel wat van Europa en België. Nadat we al pratend
beneden aankwamen, besloten het olijke duo om even in de rivier te plonsen. De
kleren gingen uit (enkel het ondergoed bleef aan! Thank god) en ze gingen in
het water liggen. Wij netjes de schoenen uit en pootje baden… en daar bleef het
bij =)
Na deze zware rit reden we een shuttle halte terug en gingen
lunchen aan de Zion Lodge, dit is denk ik zowat het enige waar je kan eten en
overnachten in het park. We kochten beide een drankje en een grote pot yoghurt
met verse aardbeien (wat gezond van ons.. en dat in de USA) en gingen dit op
het graspleintje opeten. Echt gezellig en rustgevend.
Na onze lunch besloten we dat we nog energie overhadden om
een andere kleine wandeling te doen. We kozen Weeping Rock. Dit is een korte
(half uurtje heen en terug) wandeling die leid naar overhangende rots waar
continu water langsheen stroomt. Naast onze wandeling deze middag viel de
Weeping Rock een beetje in niets… Maar niettemin mooi. We kozen nog een andere
gemakkelijke wandeling uit naar de Lower Emerald pool. Was me dit een
tegenvaller! Het was gewoon een vies poeltje bruin water! Al een geluk was de
wandeling vlak en kwamen we op de terugweg een mini-bambi tegen. Onze energie
was nu echt op en namen de shuttlebus terug naar de parking. Na 5 minuten waren
we met de auto aangekomen in ons hotel van de nacht. Na een deugddoende douche
gingen we op zoek naar iets om te eten. Het Mexicaanse restaurantje over de
deur sprak ons wel aan. En we hebben fantastisch lekker gegeten. We kregen
chips en salsa als aperitief en dat smaakte na zo een uitputtende dag
supergoed. Michael bestelde taquitos en ik nam de special super burrito. Niet
nodig om te zeggen dat Michael nog de helft van mijn super burrito heeft
binnengespeeld ;) Uiteindelijk betaalde we tax en tip incl net 30 dollar.
Omgerekend 22euro.
En zo ’s avonds op het terrasje met de lichtjes maakten het
erg gezellig. Perfecte afsluiter voor een perfecte dag!
Morgen gaan we naar Las Vegas. We kijken er naar uit!
Tot morgen!!
Xxx
Natasja
Het weer: 30 graden
Aantal foto’s: 250
PS: Hier een youtube link waarop je misschien beter kan zien hoe griezelig de wandeling is.
Op deze wandeling zijn trouwens sinds 2004 al 6 mensen omgekomen...
